زندگی من
زندگی من

زندگی من

با ما چیکار کردین

یه جایی دیدم نوشته بود همایشی در ترسیم مقام والای مادر اسم همایش هم نوشته بود همایش تکرار بی انتهای اتیسم . 

چقدر این جمله ها غم انگیزه ”مادران فرشته های اتیسم، تکرار بی انتهای اتیسم و …

نمی تونید کمکمون کنید حداقل با این جمله ها عذابمون ندید اتفاقا بچه های ما خاص تر و دوست داشتنی تر از بقیه بچه هان  من ترجیح میدم از این زاویه نگاه کنم. 

تنها نگرانی ما اینه که آموزش و پرورش بچه های مارو تو مدارس عادی ثبت نام نکنه که اونم الان که نگاه میکنم مگه آموزش و پرورش چه گلی به سر بقیه زده . 

من خودم تمام عمر بجای تفریح و شادی درس خوندم الانم یه فوق لیسانس بیکارم. 

ته ته هنر آموزش و پروش اینه که یه بچه ده ساله غمگین بیاره تو تلوزیون نمایش بده پسر ده ساله با کلمات قلمبه سلمبه بگه حمل بر خود ستایی نباشه و … آخرشم بفهمیم ولوو به هیچ پسر ده ساله ای شغل نداده همش دروغ بوده

. یا اینکه دختر بیست ساله ای تربیت میکنه که تو بهترین دانشگاه ایران درس بخونه ولی  چاره ای نداشته باشه جز اینکه به یه مرد متاهل چهل و خورده ای ساله سر شب اس ام اس بده ” دلم برات تنگ شده”.

اینا همه نشونه های عدم تربیت  یعنی آموزش پرورش وظیفه اش را غلط انجام داده هست و به ما یاد نداده چگونه خودمان خوشحال باشیم . 

دخترم درسش تو مدرسه خوبه ولی بهش میگم سعی کن اینقدر خوش باشی که  آخرش مثل اون دخترها نشی. دنبال یه مرد متاهل همسن پدرت نیفتی . بتونی خوشبختی رو درون خودت پیدا کنی.

پسرم هم هر راهی را برای زندگیش انتخاب کنه تا آخر از او حمایت میکنم  . چون به حیوانات علاقه زیادی داره باهاشون حرف میزنه شاید اصلا بخواد زندگیشو صرف حمایت از حیوانات کنه.

نظرات 0 + ارسال نظر
امکان ثبت نظر جدید برای این مطلب وجود ندارد.