خودمان را دوست داشته باشیم

خیلی از ما مردم هستیم که از کسی که هستیم  خوشمان نمی آید. ما بر اشتباهات و ضعف هایمان  تمرکز می کنیم و از خود انتقاد می کنیم. آنوقت تعجب می کنیم که چرا خوشحال نیستیم زیرا ما درگیر یک جنگ درونی هستیم. 

باید دست از فوکوس روی اشتباهاتمان برداریم. زیرا نکته اینجاست که ما یک محصول نهایی نیستیم، خداوند هنوز دارد روی ما کار میکند. خداوند سفالگر است و ما سفال . اوکسی است که ما را می سازد و به ما مدل می دهد. 

تنها فردی که ما هیچوقت نمی توانیم از او دور شویم خودمان هستیم. ما از همسایه، از رِئیس ، از اقواممان می توانیم دور شویم ولی از خودمان نه. ما با خودمان صبح از خواب بیدار می شویم سر کار می رویم به مسافرت می رویم. اگر از خودمان خوشمان نیاید احساس بدبختی خواهیم کرد. اگر به عقب نگاه کنیم می بینیم که چقدر راه زیادی تا به الان آمده ایم. 

شاید ما بعضی ها را ببینیم که از ما خیلی جلوتر هستند انگار همه چیز را با هم دارند. آنها خوشحالند و از زندگیشان لذت می برند ولی آنها روی چرخ سفالگری هستند. دلیل اینکه آنها ناراحت هستند این است که آنها از خودشان ناامید نیستند. آنها این اصل را یاد گرفته اند از جایی که هستند لذت ببرند در حالیکه خداوند در فرایند تغییر دادن ماست. 

دقیقا همان جایی که هستیم باید حس خوبی نسبت به خودمان داشته باشیم. چون به محض اینکه بر یک ضعف غلبه کنیم و آن را از لیستمان خط بزنیم، خداوند چیز دیگری را به ما نشان می دهد که نیاز داریم آن را بهبود بخشیم این چرخه هرگز تمام نمی شود. 

ما نمی توانیم خود را تغییر دهیم خداوند باید این فضل را به ما بدهد که تغییر کنیم.  این وظیفه یک فرد بالغ است که آن کسی را که هست بپذیرد. باید با فروتنی خود را دوست داشته باشیم و از کسی که هستیم خوشحال باشیم. 

متکبر نیستم اما قدر خوبی هایی که خداوند به من داده را می دانم. من می دانم نور چشمش هستم، من میدانم شاهکار خلقت هستم من می دانم که دارایی با ارزش برای خدا هستم با دقت و زیبا ساخته شده ام. کاستی هایی هم دارم اما روی چرخ سفالگری هستم و در فرآیند بهبود هستم. خداوند جدول زمانبندی خودش را دارد. می دانم که خداون من را به جایگاهی که باید باشم می رساند.