ترس

مردم معمولا زندگی بسته ای را سپری می کنند. 

درها و پنجره هایشان را باز نمی کنند. 

در ترس و پنهان زندگی می کنند و همیشه از ناشناخته ها می هراسند. 

نمی گذارند خورشید و باد و باران وارد وجودشان شود. 

اما اگر تو یک شاخه گل سرخ را در اتاقت محبوس کنی 

و در و پنجره ها را ببندی تا هیچ باد و باران و نور خورشیدی به آن نرسد، 

نمی توانی به بقای آن شاخه گل امیدوار باشی. آن گل خواهد مرد. 

این همان روش زندگی مردم است. 

مردم نیمه جان زندگی می کنند. 

به جای زندگی کردن، جان می کنند! 

تو برای اینکه براستی زندگی کنی باید در دسترس هرچه که هست باشی. 

باید باز و پذیرا باشی و تمام ترسها را دور بریزی. 

فقط یک چیز وجود دارد که باید از آن ترسید و آن خود ترس است. 

غیر از ترس، هرگز از هیچ چیز نهراس، زیرا ترس تو را فلج می سازد. 

تو را می کشد. 

با وجود تمام ترسها حرکت بسوی ناشناخته را آغاز کن 

تا زندگی ات را با چیزهای جدید بسیاری آشنا شود 

که هرگز از آنها آگاه  نبوده ای. 

هرگاه ماجراهای زندگی بیشتر شود، شور و هیجان تو هم بیشتر می شود. 

با آغاز حرکت سوی ناشناخته، 

با چنان ماجراهای فراوانی روبرو می شوی که 

بطور طبیعی آگاه تر و بیدارتر و هشیارتر می شوی. 

تو داری بر لبه تیغ راه می روی، چگونه ممکن است خواب آلود و منگ باشی؟ 

باید مراقب و هشیار باشی، زیرا این کار خطرناک است. 

و هرگاه خطری وجود داشته باشد، هوش تو تیز می شود 

و هرگاه هوش تو تیز باشد سر مستی اوج می یابد 

و تو هر لحظه را در هیجان سپری می کنی. 

فقط در فضای ماجراجویی است که: 

شور و هیجان، عزم جزم، مخاطره، هشیاری و آگاهی در درون تو 

شکوفا و غنچه وجودت تبدیل به گل می شود.

#اشو

دلبستگی

فقط عشق هست که زیباست

هرچند دلبستگی گزندهایش را داشته باشد

اگر گزندهای  عشق را دیدی و بازهم عاشق زندگی ماندی

بازهم به فداکاری ادامه دادی 

بازهم عاشق شدی 

میتونی بگی عشق را درک کردی.

باید به خدا تکیه کنیم

ما اینجا هستیم تا نقشی را که او به ما محول می‌کند بر عهده بگیریم.

عشق، الهی است. هرچه بیشتر با عشق و بعنوان عشق زندگی کنید، انسانیت بیشتری در شما متولد می شود. آنگاه فراتر از حیوانات و حتی انسانهای دیگر می شوید. دیگر الهی می شوید. رشد بشری در واقع، رشد عشق است. بدون عشق ما حیوانیم و با عشق انسان هستیم. وقتی عشق حالت طبیعی ما شود، آنگاه الهی می شویم.

صلح بیرونی

من یه چیزی راجع به دنیا فهمیدم همه آدمهارو باید مثل مادر دوسشون داشت. همونطور که مادر بچه اش رو دوست داره، مادر براش مهم نیست بچه اش بی وفاست یا با معرفت، خلافکاره یا درستکار، معتاده ، ناتوانه یا سالمه  ، زیباست یا … 

مورد دوم که فهمیدم اینه که راه رسیدن به خدا از میان خلق خدا میگذرد روش انزوا  پاسخگوی نیاز بشر برای شناخت خود نیست. مراقبه و نیایش بخشی از زندگی ما است اما بخش زیاد زندگی ما را ارتباطات تشکیل میدهد تا خود را درون فرد دیگر نبینیم و به قسمتی از وجودمان که در او میبینیم آگاه نشویم و با آن به صلح نرسیم، به آن عشق نورزیم و در آغوش نگیریم، آن بخش از وجودمان همیشه جلو چشمانمان است و ما دائما آن قسمت از وجودمان را در افراد متفاوت خواهیم دید هر چه روی برگردانیم بازهم در فرد دیگری خود را نمایش میدهد. باید بدون قصاوت بنگریم و دیگران را ببخشیم که به معنای بخشایش خودمان است.

به خودمان نگاه کنیم

اگه یکی بهت بگه :

" تو آدمِ خوبی هستی ... " 

شروع می کنی به احساس خوب داشتن ! 

اگه کسی فکر کنه تو آدم بدی هستی،

شروع می کنی به احساس بد داشتن ... 

این یعنی روانگردانی از طریقِ دیگران ... 

هویتِ تو به دیگران بستگی داره !

داری روح و روانت رو با نظر دیگران ، 

مدیریت می کنی ! 

اونچه که دیگران در مورد ما میگن ،

بازتابی هست از ذهن و شخصیت خودشون ، نه از " ما " !!! 

به خودمون نگاه کنیم ، 

نه به بازتاب ها !!!

خودتان را از خوشیها محروم نکنید

الان نشستم  روی صندلی پارک  بچه ها هم دارن بازی میکنند

پارسال اصلا فکرشم نمیکردم منم یروز مثل بقیه مامان ها بشینم رو صندلی بازی کردن بچه هام رو نگاه کنم پارسال میگفتم یعنی سامی من میره با بچه ها دوست بشه؟

الان تازه اول راهشه و همینم شکر

به نظرم هیچوقت هیچوقت نباید

خودتان را از خوشی های دنیا و زندگی محروم نکنید

در مقابل مشکلات، زانوی غم بغل نگیرید،

خود را دوست داشته باشید و خواسته هایتان احترام بگذارید

 بهترین دوست شما ،تصویرهای خوب  ذهنی شما، از خودتان است.

دیگران را دوست بدارید

حتی کسانی که با شما همراه و هم عقیده نیستند.

از کسی متنفر نباشید که روزگارتان رنگ تنفر نگیرد و سیاهی جذب نکند .

از هیچکس توقعی نداشته باشید 

که جز دلگیری پیامدی به همراه ندارد

شاید کسی هم از شما توقعی دارد و شما نمیدانید!!!

پس زندگی را زندگی کنید

زمان همه چیز را عوض میکند.